Dawno temu wybrałem życie w chaszczach, ale i w moich chaszczach dopadł mię postęp i fundusze unijne. Do niedawna psa prowadzałem do makabrycznie zapuszczonego parku, otaczającego miejsce po Śląskim Windsorze. Nie chcecie wiedzieć, co to było, a jeszcze mniej co się z tym stało, niech wystarczy, że park, który został, to paręset hektarów w stylu angielskim z dyskretnie rozmieszczonymi egzotykami już to z tajgi, Pirenejów lub Kaukazu. Niby sosna, a nie nasza, niby świerk, a jakiś inny itp.
Gmina w końcu spięła się, żeby toto ogarnąć i wykonała coś na kształt małego Disneylandu, z milionem urządzeń do ćwiczeń dla dorosłych i zabawy dla dzieci, od kół tai-chi po replikę Czarnej Perły, na oko 1 do 1. Wokół malowniczych stawów poprowadzono kilometry ścieżek i rozmieszczono dziesiątki ławek.
No cóż nie jestem taki, żeby się nie cieszyć, cieszyłem się w miarę postępów robót, które właśnie finiszują, ale mi przeszło. Właśnie wróciłem z popołudniowego spaceru z psem, który nerwowo warczał na meneli okupujących ławki, licealistów obsiadających

pomosty, zwykłych alkoholików uwalających się na tychże oraz na zażywne blondyny na rowerach, szusujące[1] w szyku husarii po wcale nieszerokich ścieżkach dla pieszych.
Tak że dyzgust. Coś, co kiedyś miałem niemal na wyłączność, udostępniono szerokiej publisi i niestety, nie są to bliźni, których mógłbym polubić.
Żeby nie było, że jestem malkontentem, podzielę się także niedawnym jakże odmiennym bo pozytywnym doświadczeniem.
Na moim krytym basenie wymieniają filtry i z tego powodu postanowiłem popływać na sąsiednim otwartym kąpielisku. Nie było jakoś bardzo ciepło, ale zawsze powyżej 20 tu, choć faktycznie bez słońca. Całe kąpielisko z brodzikami, fontannami, trawnikiem po horyzont, i sportowym basenem 6 x 25m było moje i wyłącznie moje. Ja pływałem, a nade mną stanęło – przepisy! – dwóch ratowników i tak stało przez moje 2 kilometry = 80 basenów.
Tak że otuchy, jak gdzieś wbije wam za dużo typów, to gdzieś się zrobi luźniej, tylko trzeba wyczaić gdzie i tam się przenieść, to raz.
A dwa, to że prawdopodobnie należę do niewielu ludzi, którzy potrafiliby docenić wielką hacjendę w stylu preslejowskiego Graceland czy Neverland Majkela Dżeksona. Jak powszechnie wiadomo obaj artyści nie umieli być szczęśliwi w swoich posiadłościach, popadając w leko- i narkomanię, czy nawet pedofilię.
Tak że jeśli znacie jakiego artystę nieszczęśliwego na swoim ranczu z parkiem i basenem, to skierujcie go do mnie, a ja już chętnie zastąpię go w tych potencjalnie zgubnych dla niego, a niewątpliwie miłych dla mnie okolicznościach przyrody.

---

[1] Szusować – mknąć na wprost na podobieństwo wystrzelonego pocisku. Od niemieckiego Schuss = strzał.

Fotka niby fajna, trzaśnięta na bulwarze w Baku. Ptak efektowny, zdjęcie względnie ostre, w czym zatem problem?

Otóż w tym, że kiedy pochwaliłem się tym, egzotycznym w moim mniemaniu ptakiem, spotkanym na brzegu morza Kaspijskiego, jeden gościu zgasił mnie krótko: ” A w Nysie kilkadziesiąt takich też fruwa”.
Sprawdziłem i faktycznie, fruwa. Znak czasu. Nawiasem nie jest to jedyny przybysz z daleka, popularny gołąb sierpówka również zawitał do nas już po wojnie, formalnie nazywa się synogarlica turecka, no to wiadomo skąd.

Weszliśmy w najpaskudniejszą porę roku, kiedy znajomi i rodzina wciskają jedni drugim płody warzywno owocowe z działek i ogródków. Już dawno zidentyfikowałem to zagrożenie i pozbyłem się go karczując poniemieckie jabłonki i porzeczki i sadząc w ich miejsce iglaki. W chwili słabości wsadziłem jednakowoż jedną brzoskwinię i teraz mam za swoje. Od połowy sierpnia ślizgam się po przedwcześnie spadłych zgniłkach, a wrzesień spędzam na próbach upchnięcia przepięknych swoją drogą owoców i wywożeniu – taczkami! – tych mniej przepięknych. Noszę sąsiadom, rodzinie i do pracy, a tego cholerstwa wcale nie ubywa.
Co więcej, zdarza mi się, że staję w drzwiach dawno zapomnianych krewnych radośnie anonsując: przywiozłem wam brzoskwinie, na co odpowiadają: dziękujemy mamy swoje, ale świetnie że przyszedłeś masz tu wiadro winogron i beczkę cukinii.
Od paru tygodni wpierniczam po parę kilo owoców dziennie i szybko to się nie skończy. Polska-kurde-wegańska.

Zdjęcie z cyklu moja sztacheta, które – z niezrozumiałych powodów – zebrało najwięcej lajków na ptasiej grupie. Wybitnie fotogeniczny ptaszek, który zagnieździł się w zakamarkach dachu i regularnie pozuje wraz z rodziną. BTW skończyłem z „dokarmianiem” ptaków. W obecnych warunkach to czynność niecelowa i niesportowa, zdjęcia pozyskane przy karmniku dyskwalifikowałbym, myśliwi np. nie strzelają przy paśnikach.

Z rana podobno nie ma jak dobra kawa. A już zwłaszcza w nieco leniwy sierpniowy poranek, kiedy do roboty na popołudnie i można poudawać, że jest jeszcze urlop. Wyobraźcie sobie zatem, że półprzytomni szuracie do drzwi, żeby wypuścić kota. Uchylacie tychże, kot kocim krokiem wychyla się do połowy i od razu zostaje wbity z powrotem na ganek przez rozpędzonego jak bąba amstaffa.
Kot w zasadzie jest zrywniejszy i zwinniejszy nawet od ultrazrywnego amstaffa, co nieraz kotu ratowało życie, ale to na dworze, w ciasnym zaś ganku jedyna przewaga kota znika i po chwili na waszych oczach pies-morderca zaczyna żywcem pożerać wam pupila zaczynając od tylnej łapy.
Wyobraźcie sobie teraz, że wstajecie rano, szuracie do drzwi, żeby popatrzeć na słonko, a w waszym progu stoi purpurowy na buzi syn sąsiadki z wybałuszonymi oczyma i gulgoce coś niezrozumiale nieskładnie przy tym gestykulując.

Obie sytuację znakomicie podnoszą ciśnienie i budzą lepiej od najmocniejszej kawy. Pies był nasz, kot sąsiadki, sąsiadki były także paluchy, które wtryniła naszej Emi w pysk, uwalniając kota. Nie straciła ich tylko dlatego, że z biegiem lat, biegiem dni zęby się trochę naszej suce zdekompletowały. No i zna się z sąsiadką od małego, to był zresztą -umówmy się – nie pierwszy kot, choć pierwsze wtargnięcie do chałupy.
Ku przestrodze – nawet emerytowany, drobny amstaff samica może dostarczyć niezłych emocji całej okolicy. I to jedyny pożytek z amstaffa, gdyby ktoś pytał, no może jeszcze fajnie macha ogonem.

Wyobraźcie sobie, że jedziecie na drugi koniec świata np. obejrzeć zachód słońca nad urokliwym monastyrem gdzieś w górach. 4 godziny lotu, pół dnia jazdy, dwie godziny ostrej wspinaczki. Wokół ośnieżone szczyty, kobierce egzotycznych łąk, a w roli kosodrzewiny występują rododendrony (!). Z jęzorem na wierzchu docieracie pod pradawną bryłę monastyru i słyszycie odległy ton, falujący dźwięk jakby dalekiej melodii. Zachwycające! To muszą być te słynne polifoniczne śpiewy uduchowionych mnichów, które wkrótce nadadzą cudowną oprawę spektaklowi zachodu słońca. Natura z kulturą wybrzmią wspólnie nadając waszemu życiu nowy wymiar, a może nawet jakiś sens.
Podchodzicie bliżej i źródłem dźwięków okazuje się nie odległy chór, ale dużo bliższy dron, którym grupa aspirujących videoblogerów postanowiła nagrać swą obecność w tym miejscu. Natura zostaje zagłuszona przez technikę, nastrój chwili ulatuje w popłochu przed śmigłami wyjącego chińskiego latadła.
Podczas ostatniego wyjazdu drony, a właściwie ich właściciele zaatakowały nas wielokrotnie, w miejscach pozornie niskostechnicyzowanych jak gruziński Kaukaz i jezioro Sewan w Armenii. Spokojnie można zacząć rozkręcać jakieś #stopdronom czy #dziękujęniedronię, bo inaczej co ciekawsze miejsca wkrótce utoną w bzyczeniu.
Żeby nie było, że nie ostrzegałem.

_________

tytuł nasunął mi się z: https://youtu.be/kOeLAMboXiw