Zdjęcie takie sobie, pokazuje, że ostrość trzeba ustawiać na oko i dziób, bo gdzieś na brzuchu się nie liczy. Mam i poprawne, ostre zdjęcia raniuszka, ale tu go ładnie wygło.

Raniuszek jest godłem obserwatorów ptaków, którzy ogólnie są niechętni fotografom ptaków. Jest to jedna z tych niezrozumiałych animozji między hobbystami dziedzin pozornie nieodległych, jak to wioślarze i kajakarze, komuniści i socjaliści, czy kibice Wisły i Cracovii.

Fotograf ptaków ze mnie niewielki, ale coś kumam, że obserwatorzy zarzucają „nam” głupotę, agresję i choroby weneryczne. Z upodobaniem np powtarzają anegdotę, jak to fotografowie gdzieś pod Warszawą wabili rzadki gatunek drapieżnika ścierwem na wędce, aż się pochorował z przejedzenia.

No nie wiem, do mnie ten raniuszek przyleciał gratis.

Osoba pozytywna wkroczyła do internetu wraz z fejsbukiem. Udziela się tu umiarkowanie i przewidywalnie. Pilnie udostępnia treści otrzymane od innych osób pozytywnych, ze szczególnym uwzględnieniem próśb o pomoc dla małych dzieci czekających na przeszczep, seniorów, którzy wyszli i nie wrócili oraz fafika szukającego domu. W momencie udostępnienia obrazka dziecko zwykle jest już zdrowe jak koń, senior namierzony i przywiązany do kaloryfera w domu opieki, a fafik dawno obszczekuje aniołki w jakimś psim raju, ale dobry uczynek w postaci dwóch kliknięć jakoś się tam osobie dolicza. Pozytywnie.
Jeśli osoba pozytywna opanowała trudną sztukę ubierania zdjęcia profilowego w nakładki, nie ma nieszczęścia, któremu by nie współczuła i szlachetnej sprawy, której by nie wsparła.
Ale naprawdę ciekawie robi się, gdy osoba w szlachetnym odruchu skręca na manowce dzikiego, niemoderowanego internetu. Sprowokowana na przykład linkiem do artykułu „Zwyrodnialec głodził szczeniaczka, aż ten posmutniał”.

Zaczyna się niewinnie w stylu „ludzie to..”, by szybko przejść do „ja bym takiemu…”
„Wtedy złość ma szlachetna eksploduje jak Etna, że się nieraz w wyzwiskach poplączę” śpiewał klasyk.
Uwielbiam bezkompromisowe poczucie sprawiedliwości osób pozytywnych. „Ja bym takiemu tak samo zrobił, przywiązałbym do budy i nie dał jeść przez tydzień”, „Ani pić bym mu nie dał” licytuje inna O.P. „Aż by zdechł”. „I tak bym zostawił, żeby inni widzieli”. Brakuje już tylko: „zabić , zakopać, wykopać i jeszcze raz zabić”. Czemu? Bo zbyt banalne. Osoby pozytywne mają dużo większy potencjał, cytuję autentyk (choć na inny temat):
” Politolog37(zmiana IP) IP dzisiaj 13:11
Zbudować drewnianą komórkę, obłożyć słomą w środku wmurować metalowy stolik z imadłem, wkręcić bydlakowi ku*asa w imadło, wyjąć drążek żeby nie mógł odkręcić, dać do ręki nóż i podpalić komórkę.”
Słodkie.
Chroń nas Panie od pozytywnych, negatywnym jakoś damy radę.

Kolejny dowód, że udaje mi się robić ostre zdjęcia. Wróble wcale nie są takie małe, jest kupa ptaków mniejszych od nich. Do tego bywają bezczelne, a ten tu to szczyt arogancji. Polska norma na dachówki ceramiczne dopuszcza do półtora centymetra odchyły w wymiarach, dla wróbla jak znalazł. Ten tu patrzy na mój dach w którym się zagnieździł. Na fejsie to zdjęcie kiedyś opisałem: „wróbel cesarski”.

Normalnie po gęsi trzeba jechać na halę targową albo nad Stawy Milickie, a te tu zaparkowały w stawie koło chałupy. No to zdjąłem. Na forach fotografów ptaków takich ujęć się nie ceni, najwyżej notują tam zbliżenia anatomiczne. Ja tam lubię jak poza piórami coś widać, albo – jeszcze lepiej – można przypisać modelom jakieś emocje. Oczywiście tylko w wyobraźni, bo ptaki nie myślą.

Chyba, że krukowate.

Ten ptak to rudzik, który przysiadł na mojej sztachecie i jedno z pierwszych zdjęć, z którego byłem bardzo dumny, póki nie przyszedł Kwadrat i powiedział: nieostre. W sumie przejrzał wtedy całą kupkę moich zdjęć i tylko o jednym _nie_ powiedział: nieostre. Ale nie powiedział też, że ostre.

Fani Gladiatora mogą pamiętać rudzika z pierwszej sceny filmu. Jest ona jakoś symboliczna, bo u ludów północy rudzik był kojarzony chyba z Torem, władcą gromów. Pojawienie się ptaka miało zwiastować burzę dosłownie lub w przenośni. To oczywiście bzdura, rudzik szwenda się, gdzie się szwenda, ale w filmie po scenie z rudzikiem gladiator i jego kumple biją niemców („at my signal unleash hell”).

Kosów ciąg dalszy, to jest porządny, czarny dorosły pan kos. Ważne, że zdjęcie jest ostre, o co niełatwo w aparacie do ptaków. Taki aparat umożliwia duże zbliżenie, uzyskane m. in. dzięki temu, że ma małą matrycę, czyli element światłoczuły. W starych aparatach była nim klisza. Klisza miała 35mm, matryca w moim aparacie ma dużo mniej, tyle samo co w smartfonie.

Mała matryca = mało światła, zwłaszcza kiedy wpada przez długą rurę obiektywu. Ostre zdjęcie wychodzi tylko kiedy wpada więcej, czyli w pełnym słońcu. Niby ograniczenie, ale niedotkliwe, bo po kiego wychodzić na spacer z aparatem po ciemku czy w deszcz.

Gdybym miał dużą (35mm) matrycę, to obiektyw musiałby mieć półtora metra, takie są bezlitosne prawa optyki. Z moją małą matrycą i obiektywem-zoomem spokojnie chowam aparat do kieszeni.

Kupiłem dziesięcioletnie auto po Niemcu. Co do modelu, to takie samo, jakie sprzedałem dwa lata temu. No tak czasem mamy, sprzedamy, a potem żałujemy. Dodam, że byłem sprzedałem tanio, a kupiłem drogo, dopełniając triady podobno definiującej prawdziwego Polaka: „drogo kupić, tanio sprzedać, głupio się ożenić”.
Tak gdzieś usłyszałem.
W każdym razie w wieku stosunkowo podeszłym i po zajeżdżeniu iks samochodów służbowych pierwszy raz w ogóle kupiłem używane auto, co jest fascynującą przygodą samą w sobie.
Wsiadając do nowego samochodu czuje się upojny zapach chemikaliów, gumy i tworzyw sztucznych, którymi wymoszczono wnętrze w fabryce. Zapach ten jest intensywny, niemiły i pewno kancerogenny, ale kosztował właściciela dziesiątki kilopeelenów i po prostu nie da się nie lubić.
Wsiadając do używanego samochodu czuje się… zapaszek.
Biorąc na zdrowy rozum jest to głównie pozostałość po ostatnim wunderbaum, dyndającym u lusterka, ale wyobraźnia podpowiada mi grubego, różowego szwaba, który pocił się w tym fotelu przez poprzednie sto tysięcy kilometrów z okładem.
Tak że staram się ten obraz zatrzeć i zapaszek zwalczyć. Po taniości i na szybkości, bo już tak mam. Kupuję zatem piankę w spreju z taką długą rurką na końcu i zapuszczam ją w czeluście kanałów wentylacyjnych. Pianka wypełnia kanały podobno je dezynfekując, a na pewno uwalniając zapach „morskiej bryzy”. Intensywny.
Moje nowe używane auto już nie wali spoconym szwabem, wali teraz morską bryzą. Otwieram okna, wszystkie, i tak jeżdżę, a za mną ciągnie się morska bryza. Mija dzień, mija drugi, a morska nie odpuszcza. Samochód parkuję z otwartymi oknami, mieszkam na wsi, więc mogę, co najwyżej zajrzałby do wnętrza bocian z pobliskiej łąki, ale chyba nie lubi morskiej bryzy. Przez opuszczone szyby wiatr nawiewa z pobliskiej topoli mnóstwo białego puchu.
Rano wsiadam wzbijając ten puch z podłogi, czuję się jak Violetta Villas wchodząca do piany w złotej wannie w Vegas. A może w Acapulco, bo oprócz puchu spowija mnie zapach morskiej bryzy.
Nie sądziłem, że kiedyś to powiem, ale trafiają się rzeczy gorsze od spoconego Szwaba.